Gif expression.

Wij kijken altijd naar televisie vanuit ons eigen zicht. De televisie oordeelt niet, heeft geen bewustzijn en kijkt niet terug. De televisie beïnvloedt ons op een bepaalde manier en speelt met onze emoties. We laten een mengelmoes van beelden en geluiden op ons afkomen en onze gezichtsuitdrukkingen passen zich aan op hetgeen wat we waarnemen. En ondertussen zappen we verder.

Loek Vugs, mijn jongere broer, heeft een gifje gemaakt dat aansluit op het thema van mijn blog.

Ik mis de smaak.

Het aantal televisiekoks en kookprogramma’s heeft wat mij betreft het kookpunt bereikt. Maar voordat dat kookpunt werd bereikt, begon het allemaal redelijk bescheiden. De zorgvuldige en precieze kok van Life & Cooking was altijd een hoogtepunt van het programma. Als je tijdens een interview aan Rudolph van Veen zou vragen om zijn manier van koken en bakken te omschrijven, zou hij antwoorden met: ‘Gewoon lief.’

Maar het begon langzaamaan te koken en Rudolph, Herman en vele andere televisiekoks zorgden voor een soort kookhype in de Nederlandse keuken. De amateurkok thuis ging na een kook –en bakuitzending linea recta naar het aanrecht om hetgeen te bereiden wat hij/zij zojuist op televisie had gezien. Geen crèmespoeling voor je haarkleur, zoals Rudolph, maar een hersenspoeling waardoor heel Nederland in de keuken ging staan.

Heel Nederland dacht te kunnen koken zoals de televisiekoks. Heel Holland bakte erop los, maar niet heel Holland bakte er iets van. De kookkunsten van de amateurkok bleven niet alleen in eigen keuken. Het moest uiteraard (ook) op televisie komen. En dat gebeurde. De titel ‘Beste Amateurkok’ of ‘Master chef’ stond zowel medium als rare gebrand op het netvlies van de kunstenaar-in-eigen-keuken. Kandidaten worden op de proef gesteld en de enige die mag proeven is de jury.

De zoektocht naar kooktalent is dagelijkse kost geworden. Ik word doodgegooid met kookprogramma’s als een soort smakeloos voedselgevecht. De spatels, pannen en keukenmessen vliegen me om de oren in een atmosfeer van gebakken lucht. Ik ben er gaar van.

En de making of.

Sixty Second Movie.

Teaser video.

Teaser video voor mijn uiteindelijke sixty second movie. Dus hou mijn blog in de gaten.

Conditie: Gebruikt.

Vanmiddag een televisie uit mijn slaapkamerraam gegooid. Waarom? Ik ben bezig geweest met het maken van een filmpje voor mijn blog. Dus nieuwsgierig naar het moment suprême? Hou dan mijn blog in de gaten, want binnenkort komt er een video online. Een filmpje over mij, mijn televisie en hoe onze relatie kapot ging. Letterlijk.

Alle 13 Doei!

Een lijstje met BN’ers die ik liever niet meer op televisie tegenkom. BN’ers die het soms niet eens verdienen om de titel ‘BN’er’ met zich mee te dragen. BN’ers die te vaak op televisie zijn geweest of waarvan ik de gezichten gewoon niet meer kan uitstaan. BN’ers die óf over de houdbaarheidsdatum zijn óf waarvan ik hun gezicht gewoon niet kan uitstaan.

Een lijstje met dertien BN’ers die ik gewoon keihard wil uitbonjouren. Een soort van ‘Alle 13 Goed’, maar dan niet. Eerder ‘Alle 13 Doei’.

1. Patty Brard.

2. Gordon.

3. Britt Dekker en die andere.

4. Ron Boszhard.

5. Albert Verlinde.

6. Peter R. de Vries.

7. Natasja Froger.

8. Paul de Leeuw.

9. Roy Donders.

10. Ferry Doedens.

11. Knevel en Van Den Brink.

12. Rob Geus.

13. Bridget Maasland.

Second Screen Syndroom.

Het aantal schermen in huis is in de afgelopen jaren enorm toegenomen. We spreken over inches en pixels alsof we nergens anders meer naar kijken. Zijn we verslaafd? Krijgen we daadwerkelijk vierkante ogen? Heel cliché gezegd, verandert onze wereld en ons visuele zintuig in een digitaal uitzicht.

Ons uitzicht is staren, staren en nog eens staren. We staren ons een ongeluk. En mensen hebben niet genoeg aan één uitzicht. Ze willen alles zien en het liefst tegelijkertijd. Dit noemt men ook wel ‘second screen’. Als je dit begrip in de jaren 90 op tafel gooide, kreeg je vast reacties als ‘Dat is toch als je twee televisies thuis hebt?’ of ‘Nee, ik heb alleen een televisie. Computer heb ik niet nodig.’

Helaas betekent second screen iets anders. En eigenlijk hebben we het tegenwoordig niet eens meer over second screen. Third screen is het nieuwe second screen. Met je telefoon in je linkerhand, de afstandsbediening in je rechterhand en je tablet op schoot, zit je voor de televisie. Je kijkt afwisselend naar de verschillende schermen. Net als horen zonder te luisteren, kijk je voortdurend, maar je ziet nauwelijks.

Een ondenkbaar en bizar tafereel voor iemand uit de jaren 90.

Mijn klasgenoot Sten houdt ook een blog bij. Een blog over ‘Generatie Mobiel’. Ook hij heeft een blogpost online gezet over het second screen fenomeen. Check hier zijn blog.

Mijn televisieportret.

Bezig geweest met het maken en bewerken van een passende foto voor mijn blog. Een foto gerelateerd aan het thema televisie en 'Mijn Vierkante Ogen'.

Gewoon even een lijstje.

Een avondje televisie kijken zou in eerste instantie moeten zorgen voor ontspanning en amusement. Jammer genoeg wekt de televisie steeds vaker ergernissen en frustraties op. Hieronder een lijstje met dingen op televisie waaraan ik me erger. Geen top tien, maar gewoon een lijstje met tien ergerlijke televisie taferelen.

Ik erger me op televisie aan…

1. Het toenemende aantal BN’ers die geld verdienen met niks doen.

2. Een film die onderbroken wordt door Hart Van Nederland en Piet Paulusma.

3. Nasynchronisatie.

4. Reclameblokken tussen films die in totaal nog langer duren dan de film zelf.

5. Herhalingen en terugblikken. To the point alsjeblieft!

6. Die stem van de Kruidvat reclames.

7. De gehele cast van alle reality programma’s waarin reality ontbreekt en vrijwel alles in scene is gezet.

8. Alle juryleden.

9. Bert van Leeuwen, John Williams, Natasja Froger en andere bemiddelende, meelevende BN’ers.

10. Showbizz nieuws, Albert Verlinde en het beroep royaltydeskundige.

Zand erover.

Je bent per ongeluk vergeten dat je tante gisteren jarig was. Dat kwam namelijk omdat de verjaardagskalender op de wc nog op mei stond, terwijl het al een dikke week juni is. Maar dit was niet de enige reden. Je bent die dag alleen naar de wc gegaan om de grote boodschap te doen en aangezien je geen ogen in je achterhoofd hebt, is die verdomde verjaardagskalender je even ontgaan.

Toch is je tante zwaar pissig op je. Ze kreeg trouwens ook nog geld van je, dus het vergeten van haar verjaardag was als een soort druppel die de emmer deed overlopen. Als je ’t mij vraagt was dat óf een huge ass druppel óf een extreem kleine emmer. Maar de emmer is nou eenmaal overgelopen en je tante Kor – ze noemen haar ook wel Kortlontje – is tot de bekrompen conclusie gekomen dat ze geen contact meer met je wilt.

Je vindt haar reactie overdreven, je vertikt het om haar nog te feliciteren en dat geld kan ze ook vergeten. Maar de ruzie tussen jou en je tante vreet aan de hele familie en dat moet stoppen. Als redder in nood schiet de overdreven begripvolle en altijd vriendelijke evangelische-omroep-presentator Bert van Leeuwen te hulp. Niet uit zichzelf natuurlijk. Een malloot uit de familie heeft je opgegeven voor ‘Het Familiediner’. Daar zat je op te wachten.

Nadat Bert het hele ruzieverhaal van twee kanten heeft gehoord, legt ie de hamvraag maar op tafel. ‘Stap je in die limousine of niet?’ Om te profiteren van de situatie, zeg je braaf: ‘Is goed Bert.’

Want achteraf kun je nagenieten van een leuk limousine ritje en een luxe diner met zand erover. Het was voor herhaling vatbaar, dus die verjaardagskalender blijft nog mooi een jaartje op mei staan. Per ongeluk.

Samen voor de tv. (2)

Wat was er vroeger eigenlijk allemaal op televisie? Waar keek men toen naar en waar kijkt men nu naar? En wat als je toen en nu gaat combineren? De televisie van toen, maar de inhoud van nu.

Samen voor de tv. (1)

Wat was er vroeger eigenlijk allemaal op televisie? Waar keek men toen naar en waar kijkt men nu naar? En wat als je toen en nu gaat combineren? De televisie van toen, maar de inhoud van nu.

Oranjekoorts in Full HD.

Binnenkort is het weer zover. Het WK staat weer voor de deur en ook voor mijn televisie. Je kunt zappen wat je wilt, maar aan de kleur oranje zal je niet ontkomen.

Nederland is weer in de ban van de oranjekoorts. In vrijwel ieder programma, op iedere zender en in vrijwel alle commercials op televisie doet men iets leuks rondom het WK en het oranjegevoel. En ‘iets leuks’ moeten we maar even als relatief begrip beschouwen. Ik ben niet de persoon die zichzelf als voetbalfanaat of juist als voetbalhater wilt positioneren, maar een tikkeltje over de top vind ik het allemaal wel. Ik vind het leuk om het Nederlands elftal tijdens het WK te zien spelen hoor. Maar die kermis eromheen vind ik eerlijk gezegd best wel overdreven.

Als ik televisie kijk, waan ik me in een achtbaan op de kermis. Het omhoog takelen van mijn karretje is als de spanning die wordt opgebouwd rondom het WK. Ik moet overgeven, maar ik hou me in. Op het hoogste punt hoor ik het startsignaal van de scheidsrechter die aangeeft dat de wedstrijd gaat beginnen. En vanaf dat moment gaat het letterlijk en figuurlijk alleen maar omlaag en omhoog en over de kop.

Na het WK zal mijn televisie gelukkig weer normaal functioneren. Niet alleen oranje, maar ook al die andere miljoenen kleuren zullen worden weergegeven op dat Full HD scherm.

Die metaforische achtbaan heb ik trouwens niet helemaal overleefd. Ik heb toch moeten overgeven. En juist nèt op het enige merchandise artikel dat ik van het WK had. Maar ik ga niet sparen voor een nieuwe hoor. Echt niet. Over een tijdje is iedereen alweer vergeten dat ze überhaupt bestonden en kijken mensen je alleen maar raar aan als je zegt dat je nog zo’n ding thuis hebt liggen. Nee. Dat juichpak gaat lekker naar de kringloopwinkel.

Een scheiding vol gel en wax.

Na lange discussies of hevige ruzies komt er maar geen oplossing. Na kleine frustraties en ergernissen realiseer je plotseling dat je niet meer van elkaar houdt. Er zit gewoon niets anders op. Je gaat scheiden.

Nederland kent jaarlijks ruim 30.000 echtscheidingen. Valt mee? Nee. Dat zijn namelijk meer dan 80 scheidingen per dag. Echtscheidingen aan de lopende band als je ’t mij vraagt. De beslissing is snel gemaakt. Je hebt er scheid aan, maar dan komt de onheil. Wie krijgt de televisie, wie krijgt de kast en wie krijgt het servies? En wat doen we met de kinderen? In totale wanhoop zit er niks anders op. Je zit als het ware met je handen in het haar, wat overigens ook niet echt bevorderend is voor je scheiding. Dus je vraagt om hulp. En aangezien je dat huwelijk ook niet onopgemerkt hebt laten verlopen, ga je die echtscheiding ook maar gelijk aan de grote klok hangen.

Je belt Annemarie van Gaal en Goedele Liekens. Zij en een berg andere specialisten gaan je helpen met de verdeling van de televisie, de kast, het servies, de kinderen en het aan de grote klok hangen van je echtscheiding. Met de ring nog aan je vinger en je ziel onder je arm, ga je met z’n tweeën het zogenaamde Divorce Hotel binnen.

In Divorce Hotel word je werkelijk met alles geholpen wat je maar kan bedenken bij een echtscheiding. Advocaten, financiële adviseurs, psychologische bemiddelaars en weet ik ’t niet allemaal, buigen zich over je wanhopige situatie. Je krijgt nog net geen pedicure behandeling. Aan het eind zeg je doei tegen Annemarie en Goedele, doei tegen het hotel en doei tegen je ex. Geen handen meer in het haar, maar een met overdaad aan gel en wax verzorgd kapsel. Die scheiding blijft wel zitten.

Nieuws voor spek en bonen.

Je hebt wat mij betreft eigenlijk twee relevante, informatieve en objectieve nieuwsprogramma’s die daadwerkelijk datgene uitzenden waarvoor ze zendtijd hebben gekregen. Het RTL Nieuws en NOS nieuws zijn voor mij toch wel de twee nieuwsprogramma’s die hun taak uiterst serieus nemen. Ze presenteren alles op een formele, professionele en daarom ook betrouwbare manier en dat stralen ze uit. Ondanks het feit dat ze om 19.30 en om 20.00 vrijwel hetzelfde te melden hebben, vertellen ze Nederland over gebeurtenissen waarvan men op de hoogte moet zijn. Gebeurtenissen die ertoe doen.

En dat laatste is voor sommige nieuwsprogramma’s best een opgave. Want naast RTL Nieuws en NOS nieuws bestaat er ook nog zoiets als Shownieuws. Net als een kind van negen jaar die een spelletje wilt meespelen voor twaalf jaar of ouder, maar er eigenlijk niets van snapt, doet Shownieuws op zijn beurt vrolijk mee met de grotere jongens. Het fenomeen wordt ook wel ‘meedoen voor spek en bonen’ genoemd. Het doet er dus eigenlijk niet toe.

Want wat is nieuws en wat is geen nieuws? Wat doet ertoe en wat niet? Het spijt me zeer, maar ik hoef niet te weten dat het achterneefje van Yes-R nu ook al gaat rappen of van welke kinderboerderij de pauwenveren van het Topperskostuum van Gerard Joling vandaan komen. Ik hoef niet te weten hoeveel die verrekte bruiloft van Kanye West heeft gekost en hoeveel Roy Donders juichpakken je daarvoor kan kopen. Het kan me niet schelen of Justin Bieber zijn excuses aanbiedt en dat er bij Miley Cyrus thuis is ingebroken. Het interesseert me niet wie het WK shirt heeft ontworpen, dat Sonja Bakker meedoet aan Alpe d’HuZes en dat Afrojack niet echt gelukkig wordt van een Lamborghini.

Ik denk niet dat Nederland hiervan op de hoogte gehouden wilt worden. Men zegt wel eens: 'Geen nieuws, goed nieuws.' Maar het begrip nieuws is voor Shownieuws niet helemaal helder. Show nieuws, no nieuws. Het doet er eigenlijk niet toe.