NSFWolf.

Net als een weerwolf bij volle maan, verandert de televisie na twaalf uur in iets wat zeker niet bedoeld is voor de vierkante kinderoogjes die alleen bekend zijn met Dolfje Weerwolfje. De weerwolf maakt een uiterst complexe en onverklaarbare transformatie door, maar de televisie niet. Nee. De televisie zet bij volle maan gewoon haar simpele ‘not-safe-for-watching’ modus aan. De veilige televisie maakt plaats voor een ratjetoe aan vrouwen met zeer uiteenlopende leeftijden en afkomsten. Het programma dat zich nachtprogramma noemt, kent sekslijnen met vrouwen die variëren van ‘geil schoolmeisje’ tot oversekste, niet bepaald aantrekkelijke weerwolven.

Het nut van nachttelevisie is mij onbekend. Ik denk ook dat de meisjes/vrouwen/weerwolven van plezier het zeker niet voor hun plezier doen. Maar daar is natuurlijk een oplossing voor bedacht. In plaats van ellelange opnames, maken ze gewoon filmpjes van vijf of tien minuten. Daarna is het een kwestie van herhalen geblazen. Herhalingen waar je bijna bang van wordt. Als een soort alweerwolf.

Maar afgezien van de herhalingen, proberen de makers van de nachtprogrammering er toch nog iets leuks van te maken. Met een loungemuziekje en een felgekleurd lettertype met ‘0909’ kun je tenslotte al veel doen. Maar ik denk dat wanneer je eenmaal zo’n felgekleurd 0909-nummer hebt gebeld, je een telefoonrekening krijgt waar je geen u tegen zegt, maar geldwolf. De makers van de nachttelevisie zijn gevaarlijke mensen die zich mooier en onschuldiger voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Ze zijn de wolven in schaapskleren van de nachtelijke televisie.

Rob tegen Rob.

Rob

Hij is de enige echte man op televisie met werkelijk de groenste vingers die je maar kan voorstellen. Met al bijna 20 jaar ervaring mag hij zich gerust de oppertuinier van de Nederlandse televisie noemen. Door jouw voortuin nog groener te maken dan die miezerige grasmat bij de overburen, geeft ie een bitchslap aan het spreekwoordelijke groener lijkende gras aan de overkant. Iemand om de tuin leiden zit er bij hem niet in. Hij verzint telkens weer een exclusief ontwerp met exclusieve planten en bloemen voor jouw eigen achtertuin.

Rob Verlinden maakt van je semi moestuin een exotische jungle alsof de elfjes en feetjes van FernGully langs zijn geweest. Vol enthousiasme vertelt en presenteert Rob zijn speciale manier van plantjes poten zonder iets te verbloemen. Aan het einde van iedere uitzending heeft Rob je achtertuin veranderd in goud. Je tuin is nu een fortuin. Dankzij de magische goudgloeiende groene vingers van Rob, is je hele buurt jaloers. En met name die verrekte overburen met hun miezerige grasmat.

Rob

Man, man, man, man, man, man, man. Meer kan ik niet over ‘m zeggen. En meer kan hij zelf ook niet zeggen. Als zogenaamde smaakpolitie (geen idee wat dat moet betekenen) komt hij onaangekondigd je horecatent binnenlopen. Met een vluchtige doch onverstaanbare Jokertje-stem vraagt hij vrijwel direct: ‘Zou ik even een kijkje in de keuken mogen nemen?’ Vluchtig wordt dit: ‘Zouikeveneenkijkjeindekeukenmogennemen?’ Zonder wachten op antwoord van de horeca-eigenaar, loopt hij met z’n filmploeg door naar de keuken. Hij wast z’n kleffe handjes en doet z’n witte jasje aan. Het witte jasje transformeert Rob Geus in een soort bemoeierige en zeurderige marionettenpop. Het witte jasje laat ook z’n stem vervormen. Alsof hij een soort typetje doet. ‘Ranzig! Ranzig! Hier word ik niet vrolijk van! Ranzig!’

Als ik een horeca-eigenaar was, wist ik het wel. Gauw de deur uit met die vent die gaat vertellen wat hygiëne is. Rob is de jehovagetuige van de horecawereld. Hij praat veel, zegt eigenlijk niets en niemand zit op ‘m te wachten. En laat dat keurmerk ook maar zitten. Word ik toch niet vrolijk van. Man, man, man, man, man, man, man.

De BN'er versus de BN'er.

Dagelijks zit ik met afschuw te kijken naar de televisie. Dat konden jullie wellicht al enigszins opmaken uit mijn voorgaande blogposts. Maar niet alleen de zenders en de daaronder vallende programma’s zijn als een half opgezette circustent waarbij de meest bijzondere act een kaarttruc is die iedereen al kent. Nee. Ook de daaronder vallende presentatoren en andere zogenaamde ‘BN’ers’ zijn dikwijls zorgwekkend te noemen. Zorgwekkend als het lettertype Comic Sans op een visitekaartje van een belastingadviseur.

Met enige regelmaat ga ik proberen om een soort terugkerende categorie blogposts te plaatsen. De vraag waarom bepaalde BN’ers als maar weer tevoorschijn komen op mijn televisie, schiet mij vaak te binnen. Vaak als zijnde dagelijks. BN’ers die naar mijn idee eigenlijk geen BN’ers zijn. En nu hoor ik jullie al vragen: ‘Waarom kijk je er dan naar?’ Dat kan ik je uitleggen.

Nederland telt maar liefst facking veel BN’ers. Dat is net zoveel als fucking veel, maar dan net iets meer en net iets te focking veel. Al die facking veel BN’ers zijn verspreid over ongeveer tien Nederlandse televisiezenders. Ik kan je vertellen dat de kans groter is dat ik een belastingadviseur tegenkom die mij een visitekaartje geeft in lettertype Comic Sans, dan wanneer ik televisie kijk zonder ook maar één van die BN’ers tegen te komen. Ontwijken is niet te doen. Alsof je Don’t Tap The White Tile op je afstandsbediening aan het spelen bent.

In de categorie ‘Like Or Dislike’ licht ik telkens twee BN’ers uit. Ik vertel kort waarom ik de ene BN’er mag en waarom ik de andere BN’er niet mag. Welke BN’er geef ik kudos en welke BN’er niet? Morgen dus de allereerste Like Or Dislike blogpost. Een blogpost met Rob Geus en Rob Verlinden. Een soort Rob versus Rob.

Typisch nadoenerij.

Ze worden weliswaar gezien als het gouden duo van de televisie. Zonder elkaar ontbreekt er iets. Ze zijn geen partners van elkaar, maar je mag ze best televisiepartners noemen. Bassie en Adriaan… Nee grapje. Als ik het heb over het gouden televisie duo, spreek ik natuurlijk over niemand minder dan Carlo Boszhard en Irene Moors. De twee presentatoren zijn al jaren op televisie en zijn onder andere bekend van programma’s als Telekids, Life & Cooking en De TV Kantine.

Carlo en Irene staan bekend om hun persiflage kunsten. Het nadoen van diverse BN’ers is een vak apart en dat laten ze bij de TV Kantine zien. Soms flauw, maar soms ook ontzettend goed. Maar De TV Kantine is niet meer en daarom een alternatief. Want na ieder (enigszins) succesvol televisieprogramma moet natuurlijk een vervolg of variant komen. Alleen wordt het bedenken van een concept voor een nieuw programma steeds lastiger. Alles is tenslotte al ooit op televisie geweest. Daarom komen Carlo en Irene met een geheel nieuw programma. Bij ‘Typisch Carlo En Irene’ gaan Carlo en Irene – wie anders – weer diverse BN’ers nadoen. Afgezien van het feit dat er nu een soort competitie aan gekoppeld is, zie ik het gewoon als De TV Kantine 2.

Ik heb het wel gehad met al die persiflages. Ik bedenk me nu trouwens opeens dat ze met Typisch Carlo en Irene eigenlijk gewoon een complete persiflage doen van De TV Kantine. Een persiflage in een persiflage. Ik vraag me af wat Carlo en Irene na Typisch Carlo En Irene gaan doen. Ik denk dat ze een nieuw programma gaan maken en dan allerlei BN’ers gaan nadoen. En dat ik me dan op dat moment bedenk dat ze een persiflage in een persiflage in een persiflage aan het doen zijn. Carlo en Irene zullen zo persiflages maken totdat ze zo oud zijn als Bassie en Adriaan. Allemamagies, dat ga ik eens even aan de binnenkant van mijn ogen bekijken.

Six word stories.

Kopen via televisie.

Ze verkopen allemaal super handige en praktische spulletjes voor in je keuken of voor in je tuin en hebben echt overal een oplossing voor. Ze laten je overdreven vaak de handige en praktische snufjes en eigenschappen zien met continu hetzelfde voorbeeld. Lekker op z’n Amerikaans alles 100 keer laten herhalen. Alleen is hun enthousiasme ietwat vreemd en ongemakkelijk. Je hoort het in hun stem, maar dat kom vast omdat het nagesynchroniseerd is. De ongeloofwaardigheid straalt ervan af.

Als je nu belt krijg je naast de blender met stofzuigfunctie, ook nog een gratis 18-delige origami pannenset cadeau die je makkelijk overal mee naartoe kan nemen. Super handig en praktisch toch? En alsof dat nog niet genoeg is, krijg je ook nog een boormachine cadeau met zonnebankfunctie, zodat je heel gemakkelijk bruin kunt worden terwijl je een paar gaatjes boort. Super handig en praktisch toch? Nee.

Gelukkig bestaat er ook nog iets als een parodie of persiflage. De volgende filmpjes ken je misschien al, maar ze laten precies zien waar het bij de Tel Sell programma’s op neerkomt. De ongeloofwaardigheid straalt ervan af en ze hebben nog steeds super handige en praktische oplossingen voor vrijwel alles. Maar hier is zeker geoefend op het verkooppraatje.

Cliffy.

Hij komt opdagen wanneer ie zin heeft. Hij geeft werkelijk geen fuck en zaagt afleveringen in stukken alsof hij er inderdaad geen fuck om geeft. Een gesloten einde is zijn grootste vijand en hij is de uitvinder van het open einde. Het uitstellen van onthullingen is er als het ware met de paplepel ingegoten. Maar hij doet ’t niet zomaar. Nee. Hij doet ’t allemaal om mensen aan het lijntje te houden. Om mensen in spanning te houden waarna ze direct na een aflevering denken schuine streep zeggen: ‘Ja kut, nu moet ik ’t weten.’ Nee. Je moet ’t helemaal niet weten. Het is maar een soap. Je wilt het weten en dat is iets heel anders.

Meneer Cliffhanger was ooit heel goed met verhaallijnen, onverwachte wendingen en spanningsbogen. Maar de laatste tijd loopt Cliffhanger de kantjes ervan af. Met name bij de soap waar dagelijks meer dan 1,5 miljoen mensen naar kijken, komt Cliffy na 20 minuten langs met een laffe, niet geheel onverwachte cliffhanger. Ik heb het over ‘Goede Tijden Slechte Tijden’ (GTST).

Naar mijn idee zijn alle afleveringen hetzelfde. En zo denkt Cliffhanger er volgens mij ook over. Iedere aflevering eindigt hetzelfde. Een uiterst ernstig en dramatisch gezicht wordt langzaam ingezoomd waardoor het ernstige en dramatische gezicht alleen maar ernstiger en dramatischer lijkt. Tegelijkertijd hoor je een opbouwende tune van ernstige en dramatische geluiden waarvan het volume stijgt naarmate er meer wordt ingezoomd.

Cliffy doet er allemaal maar vrij weinig moeite voor en toch weet hij dagelijks weer meer dan 1,5 miljoen mensen wijs te maken dat er tijdens de volgende aflevering echt een onthulling komt. Of in ieder geval iets met vreemdgaan. Of iemand die uit de kast komt. Of iemand die ziek wordt. Of iemand die misschien wel wordt vermoord. ‘Oh wat errug!’

Thanks Cliffy. Nu moet ik 't weten.

Bergafwaarts betekent verliezen.

Morgenavond is het weer zo ver. Morgenavond is het weer 45 minuten lang te zien op RTL4. En dat is tevens 45 minuten te lang. Morgenavond komt dat programma dat van oorsprong uit Frankrijk komt en ook beter daar had kunnen blijven. Maar wat het buitenland kan, kunnen wij natuurlijk ook. Of niet, maar dat maakt niet uit. Zolang er maar genoeg BN’ers meedoen, komen de kijkcijfers vanzelf. Dat was vast en zeker de gedachtegang van Endemol toen het programma ‘Alles Mag Op Vrijdag’ (#AMOV) werd ontwikkeld.

Wat is dat toch met al die BN’ers die samen een gezelschapsspel of quiz spelen? Ik heb er geen problemen mee hoor. Als ze ’t gezellig in hun vrije tijd doen, vind ik alles prima. Maar ze doen het nota bene op televisie. Op mijn televisie. En dan moet je nagaan dat er ook een compleet publiek in die studio zit die alles moet aanzien. Wat een straf.

Ik heb natuurlijk even een stukje gekeken naar Alles Mag Op Vrijdag. Naast alle spelrondes die vrijwel ieder quiz –of spelprogramma heeft, kwam ik al snel tot de conclusie dat het programma dus één hoogtepunt bevat. Een hoogtepunt waarbij alle andere spelrondes eigenlijk in het niet vallen. Maar met alleen het hoogtepunt worden die 45 minuten ook niet gevuld, dus die worden dan maar opgeleukt met het raden van woorden en plaatjes. Een soort Party & Co Junior categorieën.

Maar to the point. Het hoogtepunt van de avond is ‘De Schuine Scene’. Een onderdeel van het programma waarbij een ruimte op (geloof het of niet) schuine wijze is ingericht. Het is heel grappig want allerlei BN’ers gaan dan schuin lopen in die ruimte en soms vallen ze ook. Tussendoor schreeuwt Jandino wat de BN’ers moeten doen en lachen Gerard en Gordon om alles en iedereen.

Een spelletje kent winnaars en verliezers. Maar wanneer je als BN’er te gast bent bij Alles Mag Op Vrijdag, vind ik je een verliezer.

Slappe lachband.

Humor. Je hebt het in allerlei soorten en maten. Je hebt humor van de bovenste plank en je hebt humor van alle planken die lager liggen dan de bovenste. Vroeger lachte, gierde en brulde men om hetgeen dat op televisie kwam. Een komische film, een grappige theatervoorstelling of een zaterdagavondshow gevuld met vertier was genoeg om de kijkers te doen schaterlachen. Lachen werd een business. Een rubriek op de televisie. Er kwamen programma’s vol afleveringen met sketches, persiflages en bloopers.

Helaas zie ik tegenwoordig steeds vaker humor van die lagere categorie planken. Afgezien van een grappige oudejaarsconferentie met een goede cabaretier, die jammer genoeg maar één keer per jaar op televisie komt, nemen de laagste planken de bovenhand.

Goede humor op televisie bevat variatie en soms ook improvisatie. Altijd andere humor, altijd andere komedianten/cabaretiers en altijd een ander publiek. In tegenstelling tot die variatie ken ik één programma dat al meer dan vijftien jaar op SBS6 komt en nog steeds dezelfde humor, dezelfde presentator en hetzelfde publiek heeft. Het bestaat namelijk uit leedvermaak, Hans Kraay jr. en een zaal vol met altijd evenveel mensen die overal even hard en eentonig om lachen zonder hees te worden. – ‘Stef, dat heet een lachband.’ Dat zeg ik.

Ik heb het natuurlijk over ‘Lachen Om Home Video’s’. Een programma met zeer uiteenlopende categorieën. Drie maar liefst. Vallende bruidsparen, pratende dieren en te dikke mensen op trampolines. En dat alles aan zowel de lopende band als aan de lachband. Die lopende band lieg ik overigens. Helaas krijg je tussendoor een overdaad aan reclames en Hans Kraay jr. naar je gezichtsveld gesmeten. Wat mij betreft allebei overbodig.

Lachen Om Home Video’s is gewoon niet meer van deze tijd. Die achterlijke lachband waar je vroeg of laat op gaat letten, de semi woordgrappen van Hans en die flauwe categorieën zijn alleen maar zonde van de zendtijd. Maak alsjeblieft zendtijd vrij voor humor van de bovenste plank.

Als ik wil lachen om die lagere categorie planken, dan zoek ik wel naar ‘fail compilatie’ op YouTube. Gewoon je eigen lachband zijn en lekker hardop mensen uitlachen wanneer je zelf wilt. Zonder Hans. Gewoon lekker humor van die lagere categorie planken. Zonder Hans. Gewoon humor zonder Hans, lachen man.

Puur natuur in een nieuw jasje.

In het begin schiep God hemel en Aarde. Omdat het zo tering donker was, zei God dat er licht moest komen. Er kwam licht en God zag dat het goed was. Vervolgens schiep God zon, zee, strand en een hoop wezens in het water en op het land. En God zag dat het goed was. Tot slot schiep God Adam en Eva. En God zag dat er even iets misging.

‘Oh my God, hij heeft een grote lul!’ hoort God opeens uit Eva’s mond komen. Eva nam zo te horen geen blad voor haar mond. Overigens was er überhaupt noch voor haar mond, noch voor haar vrouwelijk geslacht een blad te zien. Hoe had dit in hemelsnaam kunnen gebeuren? God, de regisseur der regisseurs van alles en iedereen op Aarde en de Steven Spielberg van de hemel, nam zijn script bij de hand. Hij was voorbereid op allerlei scenario’s, waaronder één met een appel en een slang, maar dit scenario had God niet aan zien komen. Een opsomming van godver, kut en cut kwam uit Gods mond als donderslag bij heldere hemel. Hij zag de bui al hangen.

Een helderblauwe lucht veranderde in een tering donkere onweersbui op het Mogo Mogo eiland. ‘Cut!’ werd er geroepen door iemand van de crew van het programma ‘Adam Zoekt Eva’. Het betreft een moderne variant op het originele verhaal. Adam en Eva in een nieuw jasje, maar dan zonder jasje. Letterlijk en figuurlijk. Naast het feit dat Adam en Eva geen kleren aan hebben, is meerwaarde ver te zoeken in de overdosis naaktheid. Zoals het spreekwoord luidt: ‘Niets om het lijf hebben.’

Daten in de meest pure vorm. Pure onzin als je ’t mij vraagt. Het deed me denken aan ‘Dating In The Dark’. Alleen zie je bij Dating In The Dark geen hand voor ogen en bij Adam Zoekt Eva juist alles behalve een hand voor ogen. Maar zie je echt alles wanneer je iemand naakt ziet? Nee. Ik vind dat kleding en accessoires juist meer over iemand zeggen dan een naakt lichaam.

Een nieuw jasje of helemaal geen jasje, laten we in godsnaam stoppen met dit nakende, semi datingprogramma. Ik ben trouwens vergeten te vertellen dat het ondertussen gestopt is met de onweersbui op het eiland Mogo Mogo. God, de regisseur der regisseurs van alles en iedereen op Aarde, kon het namelijk niet meer aanzien. Met één druk op zijn exclusieve Genesis afstandsbediening verdween het Adam Zoekt Eva eiland genaamd Mogo Mogo in de diepte van de oceaan. En God zag dat het goed was.

Het eindeloze jachtseizoen.

Het is ondertussen al meer dan tien jaar geleden dat het programma te aanschouwen was op de Nederlandse televisie. Idols, nu misschien beter bekend als Idols 1, was het meest populaire programma dat wekelijks op de zaterdagavond te zien was op RTL. Een avondvullend programma waarbij allemaal ‘gewone mensen’ met gewone hobby’s en gewone banen gewoon auditie kwamen doen, omdat ze gewoon van zingen houden, omdat ze gewoon beroemd willen worden of omdat ze met hun gewone gezicht op televisie willen komen. 

Helaas bleef het niet bij Idols 1. Inderdaad. Helaas. Want ondertussen zijn we meer dan tien jaar verder en zijn er zoveel varianten en vervolgen bedacht op Idols 1 dat het ‘gewoon’ niet meer leuk is. Je zou haast kunnen stellen dat na Idols 1 het officiële en spreekwoordelijke jachtseizoen van talent, ook wel talentenjacht genoemd, werd geopend. Maar de jacht bleef niet bij één seizoen. Een complete televisiegids vol aan talentenjachten op pak en beet, circa te veel zenders werd zodanig uitgemolken dat juryleden het overtuigende ‘je bent door’ vervingen door ‘oké, je bent door.’ Daarnaast smeten juryleden nog met professionele termen als 'performance', 'attitude' en 'choreo', maar dat even terzijde. 

Nederland kwam in de ban van het vervloekte syndroom van talentenjacht. Een heuse talentenepidemie verspreidde zich over diverse omroepen en de jacht/zoektocht hield maar niet op. Een lopende band aan audities volgde met kandidaten die plankenkoorts hadden, een plank voor hun kop hadden of gewoon volledig de plank missloegen.

Aanschouw nu toch die ene bewuste auditie. De auditie waarbij een ‘gewone mens’ op de daarvoor bestemde stip, ster of discovloer gaat staan en met een lichtelijk sarcastische en geërgerde stem zegt: ‘Nu is het gewoon helemaal, hartstikke genoeg geweest.’ Die gewone mens zal niet alleen de boeken, maar ook YouTube ingaan als de laatste deelnemer van de laatste auditie van den laatste jacht der talenten ooit. De gewone mens had gedaan wat nodig was om eventuele toekomstige, nog slechtere, uitgemolken varianten van het ooit zo geweldige succesprogramma Idols 1 te voorkómen. Talentenjacht kwam aan haar eind door het jachtgeweer van de gewone mens. 

Het eindeloze jachtseizoen kon eindelijk worden afgesloten en alle andere gewone mensen konden weer gewoon verder gaan met hun gewone hobby’s en hun gewone banen. ‘Idols 26’, ‘The Voice Kids Extreme Deluxe Edition’, ‘Best Sing/Sang/Songwriter/componist’, ‘So You Think You Can Dance Like Oh My Gawd’, Hollands Got Some Talent Left’, XIV Factor en ‘Everybody Dance Now And Then’ zijn varianten op Idols 1 die hopelijk nooit op televisie zullen komen. Na meer dan tien jaar is het niet meer leuk. Na meer dan tien jaar kent Nederland wel genoeg talent.

De geboorte van een medium.

Begin 20^e eeuw werd ze geboren. Ze plantte zich, in technologische zin, voort en was al gauw te zien in menig huiskamer. Ze zorgde voor informatie, educatie en amusement in de meest bescheiden en onschuldige vorm. Bescheiden als in zwart-wit, heeft ze ons – jong en oud – allemaal wel eens laten lachen, schrikken of huilen. Ze nam ons op visuele en auditieve wijze mee in een emotionele rollercoaster. Door de decennia heen onderging ze een transformatie van robuust naar plat, van zwart-wit naar kleurrijk en van doffe kraakstem naar vol, warm stereogeluid. Naast haar aantrekkelijke uiterlijk, veranderde ook haar innerlijk. En laat nou net dáár het euvel zitten. Onbekend is in welke fase van de (product)levenscyclus ze zich bevindt, maar ze zit sowieso in een midlifecrisis. Steeds vaker erger ik me aan haar, is ze irritant of haalt ze het bloed onder mijn nagels vandaan. De bitch laat me nog maar zelden lachen noch schrikken. Huilen is wat ik steeds vaker doe. Geen tranen van verdriet, maar van teleurstelling, schaamte en frustratie. Gelukkig beschikt ze altijd nog over een unieke knop waar ik in tegenstelling tot het huilen juist met veel plezier op klik, haar unieke knop genaamd Uit. Ik heb het over niemand minder dan *tromgeroffel* ons fenomenale medium genaamd Televisie. In de volksmond ook wel TV genoemd. 

Dit is mijn blog. Mijn blog over mijn relatie met Televisie en waarom ik de spreekwoordelijke vierkante ogen van haar krijg. Dit is mijn blog over de verseksing van de Nederlandse televisie van vandaag de dag en waarom bepaalde zenders/programma’s als virus meehelpen aan de ondergang van ons ooit zo bescheiden medium genaamd Televisie.