De geboorte van een medium.

Begin 20^e eeuw werd ze geboren. Ze plantte zich, in technologische zin, voort en was al gauw te zien in menig huiskamer. Ze zorgde voor informatie, educatie en amusement in de meest bescheiden en onschuldige vorm. Bescheiden als in zwart-wit, heeft ze ons – jong en oud – allemaal wel eens laten lachen, schrikken of huilen. Ze nam ons op visuele en auditieve wijze mee in een emotionele rollercoaster. Door de decennia heen onderging ze een transformatie van robuust naar plat, van zwart-wit naar kleurrijk en van doffe kraakstem naar vol, warm stereogeluid. Naast haar aantrekkelijke uiterlijk, veranderde ook haar innerlijk. En laat nou net dáár het euvel zitten. Onbekend is in welke fase van de (product)levenscyclus ze zich bevindt, maar ze zit sowieso in een midlifecrisis. Steeds vaker erger ik me aan haar, is ze irritant of haalt ze het bloed onder mijn nagels vandaan. De bitch laat me nog maar zelden lachen noch schrikken. Huilen is wat ik steeds vaker doe. Geen tranen van verdriet, maar van teleurstelling, schaamte en frustratie. Gelukkig beschikt ze altijd nog over een unieke knop waar ik in tegenstelling tot het huilen juist met veel plezier op klik, haar unieke knop genaamd Uit. Ik heb het over niemand minder dan *tromgeroffel* ons fenomenale medium genaamd Televisie. In de volksmond ook wel TV genoemd. 

Dit is mijn blog. Mijn blog over mijn relatie met Televisie en waarom ik de spreekwoordelijke vierkante ogen van haar krijg. Dit is mijn blog over de verseksing van de Nederlandse televisie van vandaag de dag en waarom bepaalde zenders/programma’s als virus meehelpen aan de ondergang van ons ooit zo bescheiden medium genaamd Televisie.