Aftiteling.

Wat is een film, serie of programma zonder aftiteling? Inderdaad. Precies hetzelfde, maar dan zonder aftiteling. Is een aftiteling daarom overbodig? Geen idee, maar ik denk dat niemand een film, serie of programma zit te kijken, omdat ze benieuwd zijn naar de aftiteling. Het is niet iets waar je naar uit kijkt of waar je jezelf op verheugt. Het is het bittere einde. Het moment dat je gaat zappen, het moment dat je popcorn op is of het moment dat je verontwaardigd wegloopt en je jezelf afvraagt waar de fuck je zojuist naar gekeken hebt.

En terecht. Je bent gek als je vol enthousiasme een complete aftiteling gaat afkijken. Alsof je nieuwsgierig bent naar hoe de persoon heet die de make up van voorbijganger C uit scène vier heeft gedaan. Alsof je wilt weten wie nu eigenlijk verantwoordelijk was voor alle special effects en wie er voor het licht en geluid heeft gezorgd.

Klinkt allemaal erg pessimistisch en overdreven, maar ik ben mijn blog begonnen met klagen en daar zal ik ook mee eindigen. Precies. Eindigen. Dit is (voorlopig) mijn laatste blogpost. En wat is een einde zonder aftiteling? Inderdaad. Geen einde. Misschien zit niemand te wachten op deze aftiteling, maar daar heb ik rekening mee gehouden. Aangezien bijna niemand houdt van wachten en al helemaal niet van wachten op aftitelingen, mag je zelf bepalen of je gaat kijken.

Dus mocht je benieuwd zijn naar mijn aftiteling, wat me sterk lijkt, klik dan gerust op het onderstaande filmpje. Ik kan je in ieder geval al verklappen dat het vele malen korter duurt dan een gemiddelde aftiteling en dat er geen duizenden mensen betrokken zijn geweest bij het maken van mijn blog.

 

Kijken naar televisiekijkers.

Kijken naar mensen die televisie kijken. De Engelse variant van ‘Thuis Voor De Buis’ schijnt een grote hit te zijn in Groot-Brittannië. Televisiekijkend Nederland is iets minder enthousiast over televisiekijkend Nederland.

Vorige week zag ik het RTL programma voor het eerst. Zoals bij vele andere reality programma’s, kwam bij wederom de volgende vraag naar boven: ‘Wat is hier het praktisch nut van?’ Als je erover na gaat denken en het programma aan iemand anders uit gaat leggen, zal je vanzelf merken hoe achterlijk het klinkt. Na al die flauwe meuk die al op televisie te zien is, zit ik helemaal niet te wachten op de ‘ongezouten’ meningen van televisiekijkend Nederland. Tenminste, in hoeverre je de meningen ongezouten kunt noemen.

Een ongezouten mening is spontaan, impulsief en recht voor zijn raap. De cast van ‘Thuis Voor De Buis’ is alles behalve ongezouten. De deelnemers van het programma zijn stereotypes van stereotypes. Van een eco-hippie gezin tot een bejaarde tweeling, iedereen zit erin. En dan noemen ze de deelnemers willekeurig. Willekeur is ver te zoeken in de keurige selectie. Zelfs de meningen staan volgens mij gewoon in een script. Net als acteurs zitten de stereotypes in een soort rollenspel.

Televisiekijkend Nederland kijkt naar televisiekijkend Nederland. Wat een afgang, wat een niveau, wat een debacle. Je speelt in je eigen inception. Mensen die voor de tv zitten, kijken naar mensen die voor de tv zitten. En die mensen kijken ook weer naar mensen die voor de tv zitten en ga zo maar door. Nee. Ga zo alsjeblieft niet door. Gezouten, ongezouten en nu opzouten met die onzin.

Klop, klop, wie is daar?

Vanaf maandag is ‘Achter Gesloten Deuren’ weer op televisie. Een programma dat niet bepaald mijn favoriet is. Sterker nog, ik heb er een hekel aan. Even wat achtergrondinformatie voor de mensen die het niet kennen: Achter Gesloten Deuren is een reality programma waarbij allerlei anonieme geheimen van Nederlanders worden verzameld. Vervolgens wordt het geheim omgetoverd tot een leuk en spannend verhaal in de vorm van een reconstructie.

Achter Gesloten Deuren zegt het zelf al. Het betreft persoonlijke geheimen die achter gesloten deuren plaatsvinden. Inderdaad. Die deuren zitten op slot. En dat is niet voor niks zo. Maar nee, de redactie van Net5 kan geen genoeg krijgen van alle smeuïge verhalen. Net5 haalt als het ware de sloten van al deze deuren.

Afgezien van het belabberde acteerwerk en de achterlijke reconstructies, zijn er eigenlijk nog twee groepen mensen waar ik met mijn hoofd niet bij kan. En dat zijn de mensen die deze verhalen/geheimen naar de redactie van Net5 sturen en de mensen die naar het programma kijken en denken dat het allemaal gewoon echt is.

Ik hoop gewoon één ding en dat is dat de redactie van Net5 gewoonweg geen verhalen/geheimen meer ontvangt. Zou wel leuk zijn als nou alle sloten worden vervangen en dat niemand weet waar de sleutels zijn. Dan komt Net5 gewoon voor de gesloten deur te staan.

De haarscherpe beleving.

Haarscherp beeld is een eigenschap van de moderne televisie die vanzelfsprekend is geworden. We kijken er niet meer van op. Niet alleen live beelden, maar ook geanimeerde en gemanipuleerde beelden lijken zó echt, dat het haast eng wordt. Maar hoe maken wij als mensen nog onderscheid tussen echte beelden en datgene wat nep is? En kunnen wij tegenwoordig nog überhaupt verschil zien tussen hetgeen wat op televisie te zien is en hetgeen wat je waarneemt op straat en in de natuur.

Allemaal best bizar als je er langer over gaat nadenken. En het televisiebeeld van vandaag de dag ís ook bizar. Naast Full HD schermen bestaan er sinds enige tijd Ultra HD schermen. Schermen waarbij de pixels gewoonweg niet te zien zijn. Animaties, manipulaties en andere trucages zorgen, in combinatie met het Ultra HD scherm, voor een ultra realistische ervaring voor het oog.

Het volgende filmpje van LG, dat voor velen misschien al bekend is, laat zien hoe je het menselijk oog voor de gek kan houden. Geen optische illusie, maar gewoon een klein voorproefje van Ultra HD in de vorm van een prank.

De Rijdende Rechter.

Na al dat geklaag en gefrustreerd gedoe even een programma uitlichten dat wat mij betreft een prijs verdient. Het serieus bedoelde programma, met serieuze buren die serieuze conflicten en ruzies hebben. En dan wordt natuurlijk ‘De Rijdende Rechter’ gealarmeerd. Een serieus bezoek van meester Visser waarbij uiterst serieus wordt gekeken naar de soms irrelevante, soms muggenzifterige en soms zeurderige klachten waar de betreffende buurman of buurvrouw mee worstelt. Het is ook allemaal niet gemakkelijk, naast andere mensen wonen.

Serieus grappig. Dat is wat ik vind van De Rijdende Rechter. Hieronder mijn top drie van de grappigste zaken (en buren) vol tuinhekjes en millimeters die meester Visser voor zijn neus heeft gekregen. Dit is mijn top drie en daar moet u het mee doen.

1) Vishengel ellende.

2) Wispelturigheid ten top.

3) Eigenhandige doe-het-zelf'er.

Pionnen in de rimboe.

Een letterlijke en figuurlijke afvalrace vol proeven en eliminatierondes. En dat allemaal op een onbewoond eiland, in de jungle of een andere middle of nowhere. De kandidaten worden geestelijk en lichamelijk op de proef gesteld tijdens het avontuurlijke verblijf. Tijdens het spel leven de deelnemers afgezonderd van de buitenwereld, terwijl de buitenwereld naar hen kijkt. Als pionnen in de rimboe.

‘Expeditie Robinson’, ‘Ik Ben Een Ster, Haal Me Hier Uit!’ en ‘Atlas’ zijn avonturenseries waarbij, hoe kan het ook anders, BN’ers in het middelpunt staan. Inderdaad. Weer die BN’ers. Ik volg de drie genoemde spelshowseries niet, maar ik weet nu al wat ik er niet leuk aan vind. Inderdaad. De BN’ers.

Wanneer je bijvoorbeeld meedoet aan een programma als Expeditie Robinson, vereist het spel niet alleen geestelijke en lichamelijke kracht. Je moet het spel strategisch en tactisch kunnen spelen. BN’ers kunnen vast en zeker strategisch en tactisch spelen, maar ze zullen altijd de camera in hun achterhoofd houden.

De camera laat de reputatie en het imago van de BN’er zien. Best belangrijk voor de BN’er. De BN’er speelt eigenlijk twee spellen. Het tweede spel is namelijk het spel van populariteitsgehalte-waarborgen. Ze willen leuk overkomen voor de buitenwereld.

Ik pleit daarom voor avonturenseries zonder BN’ers. De gewone burger begint het spel namelijk bij nul. De buitenwereld en de camera weet namelijk (nog) niks over de deelnemers. Niemand heeft (al) een reputatie of imago en niemand houdt rekening met de camera en de buitenwereld. Ze doen niet mee om leuk gevonden te worden door het publiek. Ze doen mee om het spel te winnen.

Ik zoek een nieuwe tv.

Op zoek gaan naar een nieuwe televisie. Voor sommigen een beslissing die snel gemaakt is, maar voor sommigen ook een ontzettend lastige opgave. Je wordt doodgegooid met vergelijkingswebsites en je gaat scheel kijken van de specificaties. Tweakers - 'Het kleinste detail kan de grootste reden zijn bij het kiezen van een televisie', maar de hamvraag blijft: ‘Welke wordt het?’

Zoals ik al zei, zijn er (te) veel websites die je helpen bij het maken van de juiste keuze voor een televisie. Als complete televisie dummy/leek is het zelfs makkelijk om een televisie te vinden die bij jou past.

En dat passen is gelijk één van de eisen/criteria waar je op moet letten. Over het formaat (het aantal inch) van een televisie wordt namelijk vaak te kortzichtig over gedacht. Want groter is beter en groter is mooier. Nee. Niet dus. Je moet het formaat van je nieuwe televisie aanpassen aan het formaat van je woonkamer en de inrichting daarvan. Klinkt logisch. Maar bij mensen die in een flatje wonen en een televisie hebben van maatje bioscoop, denk ik toch dat het ‘logische’ gedeelte niet is aangekomen. Dat je situaties krijgt waarbij mensen vragen of je nieuw behang hebt en waarop jij (voor de zoveelste keer) antwoordt met: ‘Nee dat is de tv.’

Naast het formaat heb je uiteraard nog criteria als het merk, de prijs, het aantal pixels en ga zo maar door. Maar nee, ik ga daar niet mee door. Eén tip; Mocht je toevallig iemand zijn die op zoek is naar een nieuwe televisie, kijk dan eens op www.tweakers.net onder de categorie ‘Televisies’. Een overzichtelijke en gebruiksvriendelijke website die je stap voor stap meeneemt naar jouw ultieme tv. En nog één tip; Kijk niet alleen naar specificaties. Reviews zeggen vaak veel meer.

De grootste truc is misschien wel de tijd nemen en het geduld hebben tijdens het zoeken en kiezen. Want iedere knuppel kan een televisie kopen, maar niet iedere knuppel kan een bioscoop beginnen. Behalve bij MTV Cribs.

Tijdloze televisie.

Het aanpassingsvermogen van de televisie is groot. De televisie is tolerant en televisieprogramma’s gaan voortdurend met de tijd mee. Maar zijn er televisieprogramma’s die zich niets hoeven aan te trekken van tijd? Bestaat er televisie die gewoon ‘tyf op’ zegt tegen hetgeen wat het mainstream publiek wilt? Is er eigenlijk iets als tijdloze televisie?

Opzoek gaan naar tijdloze televisie is een hele opgave. Daar heb ik geen tijd voor. Om het mezelf iets makkelijker te maken, filter ik het geheel even tot een bepaalde categorie; Comedy. Waarom comedy? Naast het feit dat ook comedy met de tijd meegaat, bevat comedy iets tijdloos.

De kunst van comedy is om niet alleen een breed publiek te laten lachen, maar ook om van de humor geen momentopname te maken. De humor moet iets magisch bevatten. Iets waardoor het niet alleen toen grappig was, maar ook nu, straks en later. Misschien is magisch ook wel een verkeerd woord. Maar wat is dan de formule voor tijdloze comedy op televisie?

Dat weet ik niet. Maar wist Elvis Presley na zijn eerste liedje al dat hij de King Of Rock And Roll zou worden? Wist hij toen dat zijn liedjes nu nog geluisterd zouden worden door een zeer uiteenlopend publiek? Wist hij toen dat zijn muziek door de tientallen jaren heen zo tijdloos zou worden? Ik denk het niet.

Tijdloosheid is kunst en heeft misschien ook wel gewoon met smaak te maken. Tijdloos kan tenslotte ook smaakloos zijn. Ik vind in ieder geval dat Animal Crackers van André van Duin niet tijdloos is. Het is geen kunst. Na één keer kijken en één keer lachen wordt het flauw en weet je wel genoeg. Maar wat is dan wel kunst? Wat is dan wel tijdloos?

Nogmaals, dat weet ik niet. Ik weet wel dat ik vind dat vrijwel alle sketches van Van Kooten & De Bie en Jiskefet een vorm van comedy op televisie is die tijdloosheid, humor en kunst uitstraalt. Maar wie ben ik om dat te bepalen? En wie weet hoe je de nieuwe King Of Rock And Roll wordt? En wie weet hoe je tijdloze televisie maakt? Tijden veranderen, maar misschien zal de tijd het leren.

Ik heb niet gekeken naar...

Even een korte opsomming van drie ontzettend populaire programma’s met opvallend hoge kijkcijfers. Drie programma’s waar honderdduizenden mensen gisteren naar keken, behalve ik.

Ik heb niet gekeken naar Krasse Knarren. Waarom? Omdat ik niet echt geloof in nostalgie. Nostalgie. Een aspect waar het in het programma grotendeels om draait. De goede oude tijd weer tot leven wekken en mooie herinneren herleven en delen met 4 andere BN’ers. Of zij zijn te oud of ik ben gewoon te jong. Omroep Max ligt denk ik te ver van me af. Ik kan er (nog) niet naar kijken.

Ik heb niet gekeken naar Hollandse Zaken. Waarom? Ik vind de manier van vragen stellen en een debat leiden van Cees Grimbergen gewoon irritant. Daarnaast vond ik het onderwerp nou niet echt iets hebben, waardoor het mijn interesse wekte. De overgang is namelijk niet iets waar ik me direct of indirect druk over maak.

Ik heb niet gekeken naar het EK Atletiek. Waarom? Sport op televisie trekt me sowieso niet echt. Daarnaast bevat atletiek zóveel verschillende onderdelen en categorieën dat ik totaal geen indicatie heb van wanneer iemand goed of minder goed presteert. Atletiek is ook vaak iets waar je in je eentje naartoe werkt. Best knap hoor, maar mijn voorkeur gaat meer uit naar een teamsport.

Zomerse verveling.

Het is zomer. Helaas biedt Nederland niet altijd zomer zoals het in het woordenboek omschreven staat. De Nederlandse zomer kent verschillende zonnige en warme dagen, maar ook veel regenachtige kutdagen. Tijdens deze regenachtige kutdagen ga je jezelf al gauw de tering vervelen.

Op televisie is weinig spannends te beleven. Of je moet een enorme fan zijn van zomergasten. Zoals Thijs Willekes over witte leggings zegt: ‘Daar doe je niemand een plezier mee.’ Dat omschrijft ongeveer tevens wat ik van zomergasten vind.

Maar terug naar de regenachtige zomerdagen waar je jezelf de tering verveelt. Want naast een spelletje ganzenbord of mens-erger-je-niet, kun je ook gewoon een serie kijken. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet het type ben die een serie gaat volgen. Maar ik heb me laatst over laten halen om voor de aardigheid eens naar de eerste episode (de pilot) te kijken van de serie ‘Fargo’, gebaseerd op de gelijknamige film uit 1996. En het was zeer de moeite waard.

Ik heb alle episodes van Fargo gezien en het was alles behalve een witte legging. Het chille aan Fargo is dat de serie maar uit één seizoen bestaat. Je bent dus niet tot kerst bezig met het kijken van alle afleveringen en seizoenen. Daarnaast bevat de serie iets kleinschaligs. Het speelt zich af in een klein stadje waar vrijwel iedereen elkaar kent. De personages zijn bij wijze van spreken te tellen op twee handen en een dobbelsteen. Tot slot heeft Fargo gedurende het hele seizoen een goede balans en afwisseling tussen actiescènes en rustigere scènes.

Fargo dus. Een aanrader voor iedereen die zichzelf een plezier wilt doen. En fuck witte leggings.

Verwaarloosde kamerplantjes.

Het klinkt je vast bekend in de oren wanneer ik zeg dat de televisie steeds vaker aan staat. Ze staat aan, maar er wordt geen aandacht aan geschonken. Ze staat aan, maar niemand hoort, ziet of reageert op wat ze te melden heeft.

De televisie staat aan en smeekt naar oogcontact met de mens, maar de mens is keihard. Genadeloos wordt ze vervangen door andere gadgets die meer hebben te bieden dan het inmiddels decoratieve accessoire. Kieskeurig.nl heeft nog net niet de optie om televisies met kamerplanten te vergelijken. Zo decoratief is ze aan het worden. Zo met-één-been-in-het-graf is ze aan het worden.

Maar het komt niet door haarzelf, ze doet tenslotte haar uiterste (innovatieve) best om met de tijd mee te gaan. Langzaamaan wordt ze uitgebonjourd. Mensen zijn niet meer trouw aan de televisie en men is continu op zoek naar iets nieuws, iets anders, iets gebruiksvriendelijker. De mens is keihard en gaat lekker vreemd met meneer Smartphone en mevrouw Tablet. Uitzending gemist is sexy, begripvol en toegankelijk voor iedereen. Dat streamen is helemaal hip en leuk, maar klinkt als een slet.

Maar wie kan het de mens kwalijk nemen. De televisie niet, want die is niet meer en niet minder dan een kamerplant. En water geven zit er ook niet in. Is het dan nu gewoon een kwestie van afwachten totdat meneer Smartphone en mevrouw Tablet worden uitgebonjourd en naast televisie komen te liggen?

Kijk ze nou, drie uitgedroogde, deco kamerplantjes op een rij. Wederom zonder genade uitgebonjourd voor een gadget die nóg toegankelijker en nóg meer begrip heeft voor de mens. Een gadget die nóg beter voldoet aan onze ‘behoeften’. Nóg sletteriger, net als ons.

Heimwee naar de clip.

Ik weet dat mijn blog uitsluitend gaat over de Nederlandse televisie, maar ik wil toch even zeggen dat ik het best jammer vind. Jammer dat er geen muziekclips meer te bekennen zijn op de veelzijdige en uiteenlopende zenders van tegenwoordig. Of ja, dat veelzijdig en uiteenlopend moeten we meer even als relatief beschouwen. Ik noem geen namen, maar de zender die men vroeger nog allemaal kende als muziekzender heeft weinig meer weg van muziek.

Muziekclips hebben helaas plaats moeten maken voor allemaal domme programma’s met domme mensen. Kan ik dat eigenlijk wel zeggen? Ja. Dat kan ik. En weet je wat ik ook kan? Even dat echte muziekzender gevoel terug laten komen. Gewoon hier op mijn blog. Kan gewoon. Doe ik gewoon.

Als ik onderstaand clipje in één woord zou moeten omschrijven zou ik zeggen: ‘Helemaal super geniaal vet cool.’ Wat ik er nou precies helemaal super geniaal vet cool aan vind, is mijzelf ook onduidelijk, maar het clipje geeft me een gevoel van hoe een muziekclip hoort te zijn. Wat een muziekzender hoort uit te zenden.

De betekenis, het moraal of de achterliggende gedachte van het clipje is mij niet helemaal duidelijk. Ik vind het knap geanimeerd, het is een vet liedje en het zit over het algemeen gewoon goed in elkaar. Allemaal positieve aspecten die ik van de meuk op M(euk)TV anno 2014 niet kan zeggen. Hmm, heb ik toch nog een naam genoemd.

Veel kijk en luister plezier mensjes.

Gif expression.

Wij kijken altijd naar televisie vanuit ons eigen zicht. De televisie oordeelt niet, heeft geen bewustzijn en kijkt niet terug. De televisie beïnvloedt ons op een bepaalde manier en speelt met onze emoties. We laten een mengelmoes van beelden en geluiden op ons afkomen en onze gezichtsuitdrukkingen passen zich aan op hetgeen wat we waarnemen. En ondertussen zappen we verder.

Loek Vugs, mijn jongere broer, heeft een gifje gemaakt dat aansluit op het thema van mijn blog.

Ik mis de smaak.

Het aantal televisiekoks en kookprogramma’s heeft wat mij betreft het kookpunt bereikt. Maar voordat dat kookpunt werd bereikt, begon het allemaal redelijk bescheiden. De zorgvuldige en precieze kok van Life & Cooking was altijd een hoogtepunt van het programma. Als je tijdens een interview aan Rudolph van Veen zou vragen om zijn manier van koken en bakken te omschrijven, zou hij antwoorden met: ‘Gewoon lief.’

Maar het begon langzaamaan te koken en Rudolph, Herman en vele andere televisiekoks zorgden voor een soort kookhype in de Nederlandse keuken. De amateurkok thuis ging na een kook –en bakuitzending linea recta naar het aanrecht om hetgeen te bereiden wat hij/zij zojuist op televisie had gezien. Geen crèmespoeling voor je haarkleur, zoals Rudolph, maar een hersenspoeling waardoor heel Nederland in de keuken ging staan.

Heel Nederland dacht te kunnen koken zoals de televisiekoks. Heel Holland bakte erop los, maar niet heel Holland bakte er iets van. De kookkunsten van de amateurkok bleven niet alleen in eigen keuken. Het moest uiteraard (ook) op televisie komen. En dat gebeurde. De titel ‘Beste Amateurkok’ of ‘Master chef’ stond zowel medium als rare gebrand op het netvlies van de kunstenaar-in-eigen-keuken. Kandidaten worden op de proef gesteld en de enige die mag proeven is de jury.

De zoektocht naar kooktalent is dagelijkse kost geworden. Ik word doodgegooid met kookprogramma’s als een soort smakeloos voedselgevecht. De spatels, pannen en keukenmessen vliegen me om de oren in een atmosfeer van gebakken lucht. Ik ben er gaar van.

En de making of.

Sixty Second Movie.

Teaser video.

Teaser video voor mijn uiteindelijke sixty second movie. Dus hou mijn blog in de gaten.

Conditie: Gebruikt.

Vanmiddag een televisie uit mijn slaapkamerraam gegooid. Waarom? Ik ben bezig geweest met het maken van een filmpje voor mijn blog. Dus nieuwsgierig naar het moment suprême? Hou dan mijn blog in de gaten, want binnenkort komt er een video online. Een filmpje over mij, mijn televisie en hoe onze relatie kapot ging. Letterlijk.

Alle 13 Doei!

Een lijstje met BN’ers die ik liever niet meer op televisie tegenkom. BN’ers die het soms niet eens verdienen om de titel ‘BN’er’ met zich mee te dragen. BN’ers die te vaak op televisie zijn geweest of waarvan ik de gezichten gewoon niet meer kan uitstaan. BN’ers die óf over de houdbaarheidsdatum zijn óf waarvan ik hun gezicht gewoon niet kan uitstaan.

Een lijstje met dertien BN’ers die ik gewoon keihard wil uitbonjouren. Een soort van ‘Alle 13 Goed’, maar dan niet. Eerder ‘Alle 13 Doei’.

1. Patty Brard.

2. Gordon.

3. Britt Dekker en die andere.

4. Ron Boszhard.

5. Albert Verlinde.

6. Peter R. de Vries.

7. Natasja Froger.

8. Paul de Leeuw.

9. Roy Donders.

10. Ferry Doedens.

11. Knevel en Van Den Brink.

12. Rob Geus.

13. Bridget Maasland.

Second Screen Syndroom.

Het aantal schermen in huis is in de afgelopen jaren enorm toegenomen. We spreken over inches en pixels alsof we nergens anders meer naar kijken. Zijn we verslaafd? Krijgen we daadwerkelijk vierkante ogen? Heel cliché gezegd, verandert onze wereld en ons visuele zintuig in een digitaal uitzicht.

Ons uitzicht is staren, staren en nog eens staren. We staren ons een ongeluk. En mensen hebben niet genoeg aan één uitzicht. Ze willen alles zien en het liefst tegelijkertijd. Dit noemt men ook wel ‘second screen’. Als je dit begrip in de jaren 90 op tafel gooide, kreeg je vast reacties als ‘Dat is toch als je twee televisies thuis hebt?’ of ‘Nee, ik heb alleen een televisie. Computer heb ik niet nodig.’

Helaas betekent second screen iets anders. En eigenlijk hebben we het tegenwoordig niet eens meer over second screen. Third screen is het nieuwe second screen. Met je telefoon in je linkerhand, de afstandsbediening in je rechterhand en je tablet op schoot, zit je voor de televisie. Je kijkt afwisselend naar de verschillende schermen. Net als horen zonder te luisteren, kijk je voortdurend, maar je ziet nauwelijks.

Een ondenkbaar en bizar tafereel voor iemand uit de jaren 90.

Mijn klasgenoot Sten houdt ook een blog bij. Een blog over ‘Generatie Mobiel’. Ook hij heeft een blogpost online gezet over het second screen fenomeen. Check hier zijn blog.

Mijn televisieportret.

Bezig geweest met het maken en bewerken van een passende foto voor mijn blog. Een foto gerelateerd aan het thema televisie en 'Mijn Vierkante Ogen'.

Gewoon even een lijstje.

Een avondje televisie kijken zou in eerste instantie moeten zorgen voor ontspanning en amusement. Jammer genoeg wekt de televisie steeds vaker ergernissen en frustraties op. Hieronder een lijstje met dingen op televisie waaraan ik me erger. Geen top tien, maar gewoon een lijstje met tien ergerlijke televisie taferelen.

Ik erger me op televisie aan…

1. Het toenemende aantal BN’ers die geld verdienen met niks doen.

2. Een film die onderbroken wordt door Hart Van Nederland en Piet Paulusma.

3. Nasynchronisatie.

4. Reclameblokken tussen films die in totaal nog langer duren dan de film zelf.

5. Herhalingen en terugblikken. To the point alsjeblieft!

6. Die stem van de Kruidvat reclames.

7. De gehele cast van alle reality programma’s waarin reality ontbreekt en vrijwel alles in scene is gezet.

8. Alle juryleden.

9. Bert van Leeuwen, John Williams, Natasja Froger en andere bemiddelende, meelevende BN’ers.

10. Showbizz nieuws, Albert Verlinde en het beroep royaltydeskundige.

Zand erover.

Je bent per ongeluk vergeten dat je tante gisteren jarig was. Dat kwam namelijk omdat de verjaardagskalender op de wc nog op mei stond, terwijl het al een dikke week juni is. Maar dit was niet de enige reden. Je bent die dag alleen naar de wc gegaan om de grote boodschap te doen en aangezien je geen ogen in je achterhoofd hebt, is die verdomde verjaardagskalender je even ontgaan.

Toch is je tante zwaar pissig op je. Ze kreeg trouwens ook nog geld van je, dus het vergeten van haar verjaardag was als een soort druppel die de emmer deed overlopen. Als je ’t mij vraagt was dat óf een huge ass druppel óf een extreem kleine emmer. Maar de emmer is nou eenmaal overgelopen en je tante Kor – ze noemen haar ook wel Kortlontje – is tot de bekrompen conclusie gekomen dat ze geen contact meer met je wilt.

Je vindt haar reactie overdreven, je vertikt het om haar nog te feliciteren en dat geld kan ze ook vergeten. Maar de ruzie tussen jou en je tante vreet aan de hele familie en dat moet stoppen. Als redder in nood schiet de overdreven begripvolle en altijd vriendelijke evangelische-omroep-presentator Bert van Leeuwen te hulp. Niet uit zichzelf natuurlijk. Een malloot uit de familie heeft je opgegeven voor ‘Het Familiediner’. Daar zat je op te wachten.

Nadat Bert het hele ruzieverhaal van twee kanten heeft gehoord, legt ie de hamvraag maar op tafel. ‘Stap je in die limousine of niet?’ Om te profiteren van de situatie, zeg je braaf: ‘Is goed Bert.’

Want achteraf kun je nagenieten van een leuk limousine ritje en een luxe diner met zand erover. Het was voor herhaling vatbaar, dus die verjaardagskalender blijft nog mooi een jaartje op mei staan. Per ongeluk.

Samen voor de tv. (2)

Wat was er vroeger eigenlijk allemaal op televisie? Waar keek men toen naar en waar kijkt men nu naar? En wat als je toen en nu gaat combineren? De televisie van toen, maar de inhoud van nu.

Samen voor de tv. (1)

Wat was er vroeger eigenlijk allemaal op televisie? Waar keek men toen naar en waar kijkt men nu naar? En wat als je toen en nu gaat combineren? De televisie van toen, maar de inhoud van nu.

Oranjekoorts in Full HD.

Binnenkort is het weer zover. Het WK staat weer voor de deur en ook voor mijn televisie. Je kunt zappen wat je wilt, maar aan de kleur oranje zal je niet ontkomen.

Nederland is weer in de ban van de oranjekoorts. In vrijwel ieder programma, op iedere zender en in vrijwel alle commercials op televisie doet men iets leuks rondom het WK en het oranjegevoel. En ‘iets leuks’ moeten we maar even als relatief begrip beschouwen. Ik ben niet de persoon die zichzelf als voetbalfanaat of juist als voetbalhater wilt positioneren, maar een tikkeltje over de top vind ik het allemaal wel. Ik vind het leuk om het Nederlands elftal tijdens het WK te zien spelen hoor. Maar die kermis eromheen vind ik eerlijk gezegd best wel overdreven.

Als ik televisie kijk, waan ik me in een achtbaan op de kermis. Het omhoog takelen van mijn karretje is als de spanning die wordt opgebouwd rondom het WK. Ik moet overgeven, maar ik hou me in. Op het hoogste punt hoor ik het startsignaal van de scheidsrechter die aangeeft dat de wedstrijd gaat beginnen. En vanaf dat moment gaat het letterlijk en figuurlijk alleen maar omlaag en omhoog en over de kop.

Na het WK zal mijn televisie gelukkig weer normaal functioneren. Niet alleen oranje, maar ook al die andere miljoenen kleuren zullen worden weergegeven op dat Full HD scherm.

Die metaforische achtbaan heb ik trouwens niet helemaal overleefd. Ik heb toch moeten overgeven. En juist nèt op het enige merchandise artikel dat ik van het WK had. Maar ik ga niet sparen voor een nieuwe hoor. Echt niet. Over een tijdje is iedereen alweer vergeten dat ze überhaupt bestonden en kijken mensen je alleen maar raar aan als je zegt dat je nog zo’n ding thuis hebt liggen. Nee. Dat juichpak gaat lekker naar de kringloopwinkel.

Een scheiding vol gel en wax.

Na lange discussies of hevige ruzies komt er maar geen oplossing. Na kleine frustraties en ergernissen realiseer je plotseling dat je niet meer van elkaar houdt. Er zit gewoon niets anders op. Je gaat scheiden.

Nederland kent jaarlijks ruim 30.000 echtscheidingen. Valt mee? Nee. Dat zijn namelijk meer dan 80 scheidingen per dag. Echtscheidingen aan de lopende band als je ’t mij vraagt. De beslissing is snel gemaakt. Je hebt er scheid aan, maar dan komt de onheil. Wie krijgt de televisie, wie krijgt de kast en wie krijgt het servies? En wat doen we met de kinderen? In totale wanhoop zit er niks anders op. Je zit als het ware met je handen in het haar, wat overigens ook niet echt bevorderend is voor je scheiding. Dus je vraagt om hulp. En aangezien je dat huwelijk ook niet onopgemerkt hebt laten verlopen, ga je die echtscheiding ook maar gelijk aan de grote klok hangen.

Je belt Annemarie van Gaal en Goedele Liekens. Zij en een berg andere specialisten gaan je helpen met de verdeling van de televisie, de kast, het servies, de kinderen en het aan de grote klok hangen van je echtscheiding. Met de ring nog aan je vinger en je ziel onder je arm, ga je met z’n tweeën het zogenaamde Divorce Hotel binnen.

In Divorce Hotel word je werkelijk met alles geholpen wat je maar kan bedenken bij een echtscheiding. Advocaten, financiële adviseurs, psychologische bemiddelaars en weet ik ’t niet allemaal, buigen zich over je wanhopige situatie. Je krijgt nog net geen pedicure behandeling. Aan het eind zeg je doei tegen Annemarie en Goedele, doei tegen het hotel en doei tegen je ex. Geen handen meer in het haar, maar een met overdaad aan gel en wax verzorgd kapsel. Die scheiding blijft wel zitten.

Nieuws voor spek en bonen.

Je hebt wat mij betreft eigenlijk twee relevante, informatieve en objectieve nieuwsprogramma’s die daadwerkelijk datgene uitzenden waarvoor ze zendtijd hebben gekregen. Het RTL Nieuws en NOS nieuws zijn voor mij toch wel de twee nieuwsprogramma’s die hun taak uiterst serieus nemen. Ze presenteren alles op een formele, professionele en daarom ook betrouwbare manier en dat stralen ze uit. Ondanks het feit dat ze om 19.30 en om 20.00 vrijwel hetzelfde te melden hebben, vertellen ze Nederland over gebeurtenissen waarvan men op de hoogte moet zijn. Gebeurtenissen die ertoe doen.

En dat laatste is voor sommige nieuwsprogramma’s best een opgave. Want naast RTL Nieuws en NOS nieuws bestaat er ook nog zoiets als Shownieuws. Net als een kind van negen jaar die een spelletje wilt meespelen voor twaalf jaar of ouder, maar er eigenlijk niets van snapt, doet Shownieuws op zijn beurt vrolijk mee met de grotere jongens. Het fenomeen wordt ook wel ‘meedoen voor spek en bonen’ genoemd. Het doet er dus eigenlijk niet toe.

Want wat is nieuws en wat is geen nieuws? Wat doet ertoe en wat niet? Het spijt me zeer, maar ik hoef niet te weten dat het achterneefje van Yes-R nu ook al gaat rappen of van welke kinderboerderij de pauwenveren van het Topperskostuum van Gerard Joling vandaan komen. Ik hoef niet te weten hoeveel die verrekte bruiloft van Kanye West heeft gekost en hoeveel Roy Donders juichpakken je daarvoor kan kopen. Het kan me niet schelen of Justin Bieber zijn excuses aanbiedt en dat er bij Miley Cyrus thuis is ingebroken. Het interesseert me niet wie het WK shirt heeft ontworpen, dat Sonja Bakker meedoet aan Alpe d’HuZes en dat Afrojack niet echt gelukkig wordt van een Lamborghini.

Ik denk niet dat Nederland hiervan op de hoogte gehouden wilt worden. Men zegt wel eens: 'Geen nieuws, goed nieuws.' Maar het begrip nieuws is voor Shownieuws niet helemaal helder. Show nieuws, no nieuws. Het doet er eigenlijk niet toe.

NSFWolf.

Net als een weerwolf bij volle maan, verandert de televisie na twaalf uur in iets wat zeker niet bedoeld is voor de vierkante kinderoogjes die alleen bekend zijn met Dolfje Weerwolfje. De weerwolf maakt een uiterst complexe en onverklaarbare transformatie door, maar de televisie niet. Nee. De televisie zet bij volle maan gewoon haar simpele ‘not-safe-for-watching’ modus aan. De veilige televisie maakt plaats voor een ratjetoe aan vrouwen met zeer uiteenlopende leeftijden en afkomsten. Het programma dat zich nachtprogramma noemt, kent sekslijnen met vrouwen die variëren van ‘geil schoolmeisje’ tot oversekste, niet bepaald aantrekkelijke weerwolven.

Het nut van nachttelevisie is mij onbekend. Ik denk ook dat de meisjes/vrouwen/weerwolven van plezier het zeker niet voor hun plezier doen. Maar daar is natuurlijk een oplossing voor bedacht. In plaats van ellelange opnames, maken ze gewoon filmpjes van vijf of tien minuten. Daarna is het een kwestie van herhalen geblazen. Herhalingen waar je bijna bang van wordt. Als een soort alweerwolf.

Maar afgezien van de herhalingen, proberen de makers van de nachtprogrammering er toch nog iets leuks van te maken. Met een loungemuziekje en een felgekleurd lettertype met ‘0909’ kun je tenslotte al veel doen. Maar ik denk dat wanneer je eenmaal zo’n felgekleurd 0909-nummer hebt gebeld, je een telefoonrekening krijgt waar je geen u tegen zegt, maar geldwolf. De makers van de nachttelevisie zijn gevaarlijke mensen die zich mooier en onschuldiger voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Ze zijn de wolven in schaapskleren van de nachtelijke televisie.

Rob tegen Rob.

Rob

Hij is de enige echte man op televisie met werkelijk de groenste vingers die je maar kan voorstellen. Met al bijna 20 jaar ervaring mag hij zich gerust de oppertuinier van de Nederlandse televisie noemen. Door jouw voortuin nog groener te maken dan die miezerige grasmat bij de overburen, geeft ie een bitchslap aan het spreekwoordelijke groener lijkende gras aan de overkant. Iemand om de tuin leiden zit er bij hem niet in. Hij verzint telkens weer een exclusief ontwerp met exclusieve planten en bloemen voor jouw eigen achtertuin.

Rob Verlinden maakt van je semi moestuin een exotische jungle alsof de elfjes en feetjes van FernGully langs zijn geweest. Vol enthousiasme vertelt en presenteert Rob zijn speciale manier van plantjes poten zonder iets te verbloemen. Aan het einde van iedere uitzending heeft Rob je achtertuin veranderd in goud. Je tuin is nu een fortuin. Dankzij de magische goudgloeiende groene vingers van Rob, is je hele buurt jaloers. En met name die verrekte overburen met hun miezerige grasmat.

Rob

Man, man, man, man, man, man, man. Meer kan ik niet over ‘m zeggen. En meer kan hij zelf ook niet zeggen. Als zogenaamde smaakpolitie (geen idee wat dat moet betekenen) komt hij onaangekondigd je horecatent binnenlopen. Met een vluchtige doch onverstaanbare Jokertje-stem vraagt hij vrijwel direct: ‘Zou ik even een kijkje in de keuken mogen nemen?’ Vluchtig wordt dit: ‘Zouikeveneenkijkjeindekeukenmogennemen?’ Zonder wachten op antwoord van de horeca-eigenaar, loopt hij met z’n filmploeg door naar de keuken. Hij wast z’n kleffe handjes en doet z’n witte jasje aan. Het witte jasje transformeert Rob Geus in een soort bemoeierige en zeurderige marionettenpop. Het witte jasje laat ook z’n stem vervormen. Alsof hij een soort typetje doet. ‘Ranzig! Ranzig! Hier word ik niet vrolijk van! Ranzig!’

Als ik een horeca-eigenaar was, wist ik het wel. Gauw de deur uit met die vent die gaat vertellen wat hygiëne is. Rob is de jehovagetuige van de horecawereld. Hij praat veel, zegt eigenlijk niets en niemand zit op ‘m te wachten. En laat dat keurmerk ook maar zitten. Word ik toch niet vrolijk van. Man, man, man, man, man, man, man.

De BN'er versus de BN'er.

Dagelijks zit ik met afschuw te kijken naar de televisie. Dat konden jullie wellicht al enigszins opmaken uit mijn voorgaande blogposts. Maar niet alleen de zenders en de daaronder vallende programma’s zijn als een half opgezette circustent waarbij de meest bijzondere act een kaarttruc is die iedereen al kent. Nee. Ook de daaronder vallende presentatoren en andere zogenaamde ‘BN’ers’ zijn dikwijls zorgwekkend te noemen. Zorgwekkend als het lettertype Comic Sans op een visitekaartje van een belastingadviseur.

Met enige regelmaat ga ik proberen om een soort terugkerende categorie blogposts te plaatsen. De vraag waarom bepaalde BN’ers als maar weer tevoorschijn komen op mijn televisie, schiet mij vaak te binnen. Vaak als zijnde dagelijks. BN’ers die naar mijn idee eigenlijk geen BN’ers zijn. En nu hoor ik jullie al vragen: ‘Waarom kijk je er dan naar?’ Dat kan ik je uitleggen.

Nederland telt maar liefst facking veel BN’ers. Dat is net zoveel als fucking veel, maar dan net iets meer en net iets te focking veel. Al die facking veel BN’ers zijn verspreid over ongeveer tien Nederlandse televisiezenders. Ik kan je vertellen dat de kans groter is dat ik een belastingadviseur tegenkom die mij een visitekaartje geeft in lettertype Comic Sans, dan wanneer ik televisie kijk zonder ook maar één van die BN’ers tegen te komen. Ontwijken is niet te doen. Alsof je Don’t Tap The White Tile op je afstandsbediening aan het spelen bent.

In de categorie ‘Like Or Dislike’ licht ik telkens twee BN’ers uit. Ik vertel kort waarom ik de ene BN’er mag en waarom ik de andere BN’er niet mag. Welke BN’er geef ik kudos en welke BN’er niet? Morgen dus de allereerste Like Or Dislike blogpost. Een blogpost met Rob Geus en Rob Verlinden. Een soort Rob versus Rob.

Typisch nadoenerij.

Ze worden weliswaar gezien als het gouden duo van de televisie. Zonder elkaar ontbreekt er iets. Ze zijn geen partners van elkaar, maar je mag ze best televisiepartners noemen. Bassie en Adriaan… Nee grapje. Als ik het heb over het gouden televisie duo, spreek ik natuurlijk over niemand minder dan Carlo Boszhard en Irene Moors. De twee presentatoren zijn al jaren op televisie en zijn onder andere bekend van programma’s als Telekids, Life & Cooking en De TV Kantine.

Carlo en Irene staan bekend om hun persiflage kunsten. Het nadoen van diverse BN’ers is een vak apart en dat laten ze bij de TV Kantine zien. Soms flauw, maar soms ook ontzettend goed. Maar De TV Kantine is niet meer en daarom een alternatief. Want na ieder (enigszins) succesvol televisieprogramma moet natuurlijk een vervolg of variant komen. Alleen wordt het bedenken van een concept voor een nieuw programma steeds lastiger. Alles is tenslotte al ooit op televisie geweest. Daarom komen Carlo en Irene met een geheel nieuw programma. Bij ‘Typisch Carlo En Irene’ gaan Carlo en Irene – wie anders – weer diverse BN’ers nadoen. Afgezien van het feit dat er nu een soort competitie aan gekoppeld is, zie ik het gewoon als De TV Kantine 2.

Ik heb het wel gehad met al die persiflages. Ik bedenk me nu trouwens opeens dat ze met Typisch Carlo en Irene eigenlijk gewoon een complete persiflage doen van De TV Kantine. Een persiflage in een persiflage. Ik vraag me af wat Carlo en Irene na Typisch Carlo En Irene gaan doen. Ik denk dat ze een nieuw programma gaan maken en dan allerlei BN’ers gaan nadoen. En dat ik me dan op dat moment bedenk dat ze een persiflage in een persiflage in een persiflage aan het doen zijn. Carlo en Irene zullen zo persiflages maken totdat ze zo oud zijn als Bassie en Adriaan. Allemamagies, dat ga ik eens even aan de binnenkant van mijn ogen bekijken.

Six word stories.

Kopen via televisie.

Ze verkopen allemaal super handige en praktische spulletjes voor in je keuken of voor in je tuin en hebben echt overal een oplossing voor. Ze laten je overdreven vaak de handige en praktische snufjes en eigenschappen zien met continu hetzelfde voorbeeld. Lekker op z’n Amerikaans alles 100 keer laten herhalen. Alleen is hun enthousiasme ietwat vreemd en ongemakkelijk. Je hoort het in hun stem, maar dat kom vast omdat het nagesynchroniseerd is. De ongeloofwaardigheid straalt ervan af.

Als je nu belt krijg je naast de blender met stofzuigfunctie, ook nog een gratis 18-delige origami pannenset cadeau die je makkelijk overal mee naartoe kan nemen. Super handig en praktisch toch? En alsof dat nog niet genoeg is, krijg je ook nog een boormachine cadeau met zonnebankfunctie, zodat je heel gemakkelijk bruin kunt worden terwijl je een paar gaatjes boort. Super handig en praktisch toch? Nee.

Gelukkig bestaat er ook nog iets als een parodie of persiflage. De volgende filmpjes ken je misschien al, maar ze laten precies zien waar het bij de Tel Sell programma’s op neerkomt. De ongeloofwaardigheid straalt ervan af en ze hebben nog steeds super handige en praktische oplossingen voor vrijwel alles. Maar hier is zeker geoefend op het verkooppraatje.

Cliffy.

Hij komt opdagen wanneer ie zin heeft. Hij geeft werkelijk geen fuck en zaagt afleveringen in stukken alsof hij er inderdaad geen fuck om geeft. Een gesloten einde is zijn grootste vijand en hij is de uitvinder van het open einde. Het uitstellen van onthullingen is er als het ware met de paplepel ingegoten. Maar hij doet ’t niet zomaar. Nee. Hij doet ’t allemaal om mensen aan het lijntje te houden. Om mensen in spanning te houden waarna ze direct na een aflevering denken schuine streep zeggen: ‘Ja kut, nu moet ik ’t weten.’ Nee. Je moet ’t helemaal niet weten. Het is maar een soap. Je wilt het weten en dat is iets heel anders.

Meneer Cliffhanger was ooit heel goed met verhaallijnen, onverwachte wendingen en spanningsbogen. Maar de laatste tijd loopt Cliffhanger de kantjes ervan af. Met name bij de soap waar dagelijks meer dan 1,5 miljoen mensen naar kijken, komt Cliffy na 20 minuten langs met een laffe, niet geheel onverwachte cliffhanger. Ik heb het over ‘Goede Tijden Slechte Tijden’ (GTST).

Naar mijn idee zijn alle afleveringen hetzelfde. En zo denkt Cliffhanger er volgens mij ook over. Iedere aflevering eindigt hetzelfde. Een uiterst ernstig en dramatisch gezicht wordt langzaam ingezoomd waardoor het ernstige en dramatische gezicht alleen maar ernstiger en dramatischer lijkt. Tegelijkertijd hoor je een opbouwende tune van ernstige en dramatische geluiden waarvan het volume stijgt naarmate er meer wordt ingezoomd.

Cliffy doet er allemaal maar vrij weinig moeite voor en toch weet hij dagelijks weer meer dan 1,5 miljoen mensen wijs te maken dat er tijdens de volgende aflevering echt een onthulling komt. Of in ieder geval iets met vreemdgaan. Of iemand die uit de kast komt. Of iemand die ziek wordt. Of iemand die misschien wel wordt vermoord. ‘Oh wat errug!’

Thanks Cliffy. Nu moet ik 't weten.