Het aantal schermen in huis is in
de afgelopen jaren enorm toegenomen. We spreken over inches en pixels alsof we
nergens anders meer naar kijken. Zijn we verslaafd? Krijgen we daadwerkelijk
vierkante ogen? Heel cliché gezegd, verandert onze wereld en ons visuele zintuig in een digitaal uitzicht.
Ons uitzicht is staren,
staren en nog eens staren. We staren ons een ongeluk. En mensen hebben niet
genoeg aan één uitzicht. Ze willen alles zien en het liefst tegelijkertijd. Dit
noemt men ook wel ‘second screen’. Als je dit begrip in de jaren 90 op tafel
gooide, kreeg je vast reacties als ‘Dat is toch als je twee televisies thuis
hebt?’ of ‘Nee, ik heb alleen een televisie. Computer heb ik niet nodig.’
Helaas betekent second
screen iets anders. En eigenlijk hebben we het tegenwoordig niet eens meer over
second screen. Third screen is het nieuwe second screen. Met je telefoon in je
linkerhand, de afstandsbediening in je rechterhand en je tablet op schoot, zit
je voor de televisie. Je kijkt afwisselend naar de verschillende schermen. Net als horen zonder te luisteren, kijk je voortdurend, maar je ziet nauwelijks.
Een ondenkbaar en bizar
tafereel voor iemand uit de jaren 90.
Mijn klasgenoot Sten houdt
ook een blog bij. Een blog over ‘Generatie Mobiel’. Ook hij heeft een blogpost
online gezet over het second screen fenomeen. Check hier zijn blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten