Cliffy.

Hij komt opdagen wanneer ie zin heeft. Hij geeft werkelijk geen fuck en zaagt afleveringen in stukken alsof hij er inderdaad geen fuck om geeft. Een gesloten einde is zijn grootste vijand en hij is de uitvinder van het open einde. Het uitstellen van onthullingen is er als het ware met de paplepel ingegoten. Maar hij doet ’t niet zomaar. Nee. Hij doet ’t allemaal om mensen aan het lijntje te houden. Om mensen in spanning te houden waarna ze direct na een aflevering denken schuine streep zeggen: ‘Ja kut, nu moet ik ’t weten.’ Nee. Je moet ’t helemaal niet weten. Het is maar een soap. Je wilt het weten en dat is iets heel anders.

Meneer Cliffhanger was ooit heel goed met verhaallijnen, onverwachte wendingen en spanningsbogen. Maar de laatste tijd loopt Cliffhanger de kantjes ervan af. Met name bij de soap waar dagelijks meer dan 1,5 miljoen mensen naar kijken, komt Cliffy na 20 minuten langs met een laffe, niet geheel onverwachte cliffhanger. Ik heb het over ‘Goede Tijden Slechte Tijden’ (GTST).

Naar mijn idee zijn alle afleveringen hetzelfde. En zo denkt Cliffhanger er volgens mij ook over. Iedere aflevering eindigt hetzelfde. Een uiterst ernstig en dramatisch gezicht wordt langzaam ingezoomd waardoor het ernstige en dramatische gezicht alleen maar ernstiger en dramatischer lijkt. Tegelijkertijd hoor je een opbouwende tune van ernstige en dramatische geluiden waarvan het volume stijgt naarmate er meer wordt ingezoomd.

Cliffy doet er allemaal maar vrij weinig moeite voor en toch weet hij dagelijks weer meer dan 1,5 miljoen mensen wijs te maken dat er tijdens de volgende aflevering echt een onthulling komt. Of in ieder geval iets met vreemdgaan. Of iemand die uit de kast komt. Of iemand die ziek wordt. Of iemand die misschien wel wordt vermoord. ‘Oh wat errug!’

Thanks Cliffy. Nu moet ik 't weten.